วันนี้จะลองให้โอกาสคุณแม่แก้ตัวสักครั้ง เสียเงินเช่าเธอมา 4-5 วันนี้ยังหาประโยชน์อันใดไม่ได้ อะไรที่ควรจะง่ายเธอกลับทำให้มันยากกว่าเก่าหลายเท่า จะว่าไปก็เหมือนเอานกแก้วนกขุนทองมาเกาะหน้ารถไว้ แล้วหล่อนก็จ้อไปเรื่อยเปื่อยเหมือนไม่รู้ความหมาย คนที่ต้องคอยทำตามอย่างพวกเรามีแต่เหนื่อยกับเหนื่อยหล่ะครับ
หลังจากเก็บข้าวเก็บของขึ้นรถเป็นที่เรียบร้อย ก็เป็นอันว่าพร้อมจะออกเดินทางแล้ว ก่อนออกรถก็ไม่ลืมที่จะตั้งค่าปลายทางเสียหน่อย เอาอย่างง่ายที่สุดก็คือใส่แต่ชื่อเมืองอย่างเดียวเลยแล้วกัน คุณแม่จะได้ไม่งงมากนัก เมื่อรถพร้อม คนและระบบนำทางพร้อม ก็ออกเดินทางกันได้แล้วครับ
ที่ราบสูงแห้งแล้งสลับทิวเขาและสวนมะกอก
พี่สารถีขับตามที่เธอบอกมาได้ซักพัก จนเกือบจะพ้นเขตเมืองอยู่มะรอมมะร่อ ชนิดที่ว่ามองไปข้างหน้าแค่ไม่กี่ช่วงตึก ก็จะเห็นที่ราบโล่งอันเป็นสัญลักษณ์ของโลกภายนอกแล้ว อยู่ ๆ คุณแม่ก็บอกให้เลี้ยวรถเข้าไปในซอยเล็ก ๆ โดยไม่ทราบสาเหตุ เอาไงดีหล่ะครับทีนี้ ในเมื่อแม่บอกให้เลี้ยวเราก็เลี้ยวสิครับ ตามประสาคนว่านอนสอนง่ายเขาพึงกระทำกัน
แต่แล้วซอยที่เลี้ยวเข้าไปนั้นมันก็กลับแคบลง ๆ จนพวกเราหายใจแทบไม่ออกเพราะกลัวรถติด (ในที่นี้หมายถึงติดอยู่ในซอยนะครับ เพราะรถคันใหญ่แต่ซอยแคบมากแถมยังต้องเลี้ยวหักมุมอีกหลายจุด) สุดท้ายด้วยความสามารถของพี่โซเฟอร์ จึงได้ค่อย ๆ นำรถกระเถิบออกมาจนทะลุปากซอยได้ แต่อนิจจา ปากซอยที่เราโผล่ออกมามันก็อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลกับทางเข้าเมื่อกี้นี้ แถมยังอยู่บนถนนเส้นเดียวเส้นเดิมอีกต่างหาก แล้วคุณแม่ให้พวกเราดั้นด้นเข้าไปในตรอกเล็ก ๆ นั้นเพื่อหาสวรรค์วิมานอะไรกันหล่ะครับเนี่ย
เอาเป็นว่าสำหรับคุณแม่แล้ววันนี้พอแค่นี้ก่อน ถ้าให้เธอทำหน้าที่ต่อ เห็นทีพวกเราจะต้องเหนื่อยไปมากกว่านี้ ตกลงกันว่าพอออกนอกเขตเมืองแล้ว ขับรถตามป้ายไปจะเป็นการดีกว่า ช่วงไหนหาป้ายไม่เจอค่อยปลุกเธอขึ้นมาถามใหม่ ดูท่าพื้นเพคุณแม่คงจะเป็นคนบ้านนอกหน่ะครับ เธอเลยถนัดกับเส้นทางสายนอกเมืองแถบชนบทมากกว่าในเมืองอย่างที่เห็น
แล้วก็ถึงรอนดาจุดหมายปลายทางแห่งสุดท้ายของทริปนี้ครับ หลังจากเข้าที่พักเอากระเป๋าสัมภาระไปเก็บเป็นที่เรียบร้อย ก็พากันลุยเดินเที่ยวต่อกันเลย
บ้านเรือนสองฝั่งตั้งประจันหน้ากันโดยมีหุบเหวและผากั้น
รอนดาเป็นเมืองเล็ก ๆ แต่ก็เปี่ยมไปด้วยสเน่ห์อันน่าฉงนฉงาย อย่างที่เคยกล่าวถึงมาบ้างแล้วในบทก่อน ๆ นะครับ ว่าบ้านเมืองส่วนใหญ่ในสเปนจะนิยมสร้างอยู่บนเนินเขาหรือที่ราบสูง วัตถุประสงค์ก็เพื่อเป็นอุปสรรคขัดขวางไม่ให้ข้าศึกรุกรานได้ง่าย ๆ นั่นเอง แต่ที่รอนดาแห่งนี้คือสุดยอดของที่สุดครับ เพราะเล่นตั้งอยู่บนหน้าผาสูงชันร่วมร้อยเมตรเลยทีเดียว ลักษณะเด่นของภูมิประเทศอันเป็นที่ตั้งของเมืองก็คือ เป็นที่ราบที่ยกตัวสูงขึ้นด้วยเหตุผลบางประการทางธรณีวิทยา แล้วก็มีโตรกธารน้ำเชี่ยวกรากผ่ากลาง คอยกัดเซาะให้ผืนดินแยกจากกันเป็นหุบเหวลึก แล้วก็ยังมีสายลมเป็นตัวช่วยอีกทางหนึ่ง เลยทำให้หน้าผาแต่ละด้านสูงชันจนน่าใจหาย
อาคารหลายหลังสร้างไว้ชิดอย่างหมิ่นเหม่อยู่ริมผาสูง โดยบางหลังอาจจะเว้นที่ห่างออกมาจากขอบผา เพียงแค่หนึ่งหรือสองช่วงตัวเท่านั้นเองครับ และเพื่อไม่ให้เป็นการเสียวไส้จนเกินไปนัก บ้านบางหลังจึงทำขอบกั้นนิดหน่อยให้พอเป็นพิธี แล้วดัดแปลงพื้นที่ตรงลานนั้นเป็นเฉลียงหลังบ้านเอาไว้นั่งรับลมชมวิว
ตึกรามบ้านเรือนที่ตั้งชิดอยู่ริมหน้าผาอย่างหมิ่นเหม่
ด้วยความที่เป็นเมืองเล็ก มีทัศนียภาพสวยงามแปลกตาและโรแมนติคอยู่ในที รอนดาจึงดูจะเหมาะมากกับบ่าวสาวคู่ข้าวใหม่ปลามัน สำหรับมาฮันนีมูนหรือดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์กันครับ แต่ดูท่าคงจะไม่ค่อยเหมาะสำหรับคู่รักที่อยู่กันมานานจนระหองระแหง ความที่ว่าเส้นทางเดินชมวิวสองฝั่งเหวนั้นสูงชัน จับพลัดจับผลูดันทะเลาะกันขึ้นมากลางทางแล้วหล่ะก็ ดีไม่ดีอาจจะเกิดการบันดาลโทสะผลักใครคนใดคนหนึ่งลงไปได้ง่าย ๆ
คนอีกประเภทหนึ่งที่ไม่ควรมาเที่ยวรอนดาเลย ก็คือพวกที่มีปัญหาชีวิตรุมเร้าจนหาทางออกไม่ได้นั่นแหล่ะครับ ขนาดว่าผมเองเป็นคนที่ไม่ค่อยมีปัญหาชีวิตอะไรกับเขา แต่ทุกครั้งที่เดินไต่เดินข้ามแล้วแอบชะโงกลงไป ก็ยังอดคิดไม่ได้ว่าถ้ากลั้นใจโดดวูบเดียวก็คงจบ
บ้านเรือนที่นี่จะสร้างกันหลังไม่ใหญ่มากนัก แม้แต่วังของเจ้าเมืองเองก็ดูเป็นบ้านคนธรรมดา ๆ ซึ่งถ้าไม่มีป้ายบอกไว้ก็คงจะไม่มีใครรู้ ด้วยขนาดของเมืองที่ไม่ได้กว้างขวางมากนัก จึงใช้เวลาเดินแค่ครึ่งวันก็ทั่วแล้วหล่ะครับ เมืองนี้แบ่งออกเป็นสองฝั่งโดยมีเหวลึกกั้นกลาง ฝั่งเล็กเป็นเขตเมืองเก่า ส่วนฝั่งที่ใหญ่กว่าเป็นเขตเมืองใหม่ ไฮไลต์สำคัญอีกอย่างของเมืองก็คือสะพานสูงใหญ่เชื่อมแผ่นดินสองฝั่งนั่นเอง
สะพานใหม่เชื่อมเมืองสองฝั่งเมื่อมองจากมุมต่าง ๆ
สะพานแห่งนี้มีชื่อว่า ปูเอนเต้ นูโว(Puente Nouvo) หรือแปลเป็นไทยได้ง่าย ๆ ว่าสะพานใหม่ครับ ตัวสะพานนับได้ว่าเป็นนวัตกรรมแห่งยุคเลยทีเดียว เพราะสร้างเชื่อมในจุดที่แคบสุด แต่ก็เป็นจุดที่ลึกสุดอีกเช่นกัน สร้างเสร็จในปี ค.ศ.1793 ใช้เวลาก่อสร้างนานถึง 43 ปี โดยที่ก่อนหน้านั้นราวสิบกว่าปีก็ได้มีความพยายามสร้างในจุดเดียวกันนี้มาก่อนแล้วครั้งหนึ่ง แต่พอใช้งานไปได้แค่ 5 ปีสะพานก็พังทลายลง มา หลังจากนั้นจึงได้มีการพยายามสร้างขึ้นมาใหม่ โดยออกแบบโครงสร้างให้แข็งแรงแน่นหนากว่าเดิมครับ
สะพานมัวร์
เหตุที่เขาขนานนามสะพานแห่งนี้ง่าย ๆ ว่าสะพานใหม่ ก็เพราะว่าในบริเวณใกล้ ๆ กันนั้นยังมีสะพานเล็ก ๆ อีกสองแห่งที่เก่าแก่กว่ามากตั้งอยู่ครับ สะพานแห่งแรกตั้งอยู่ในจุดต่ำสุดและเข้าถึงง่ายที่สุดเป็นของโรมัน ส่วนสะพานอีกแห่งอยู่สูงขึ้นมาอีกหน่อยเป็นของมัวร์ ตัวเมืองทั้งสองฝั่งถึงแม้จะโอบล้อมด้วยหน้าผาสูงชัน แต่ก็มีด้านข้างค่อนไปทางหลัง ที่พอจะเป็นทางลาดให้ชาวเมืองอาศัยเดินเข้าเดินออกได้ ในด้านนี้ของเมืองจึงมีการสร้างประตูเมืองและกำแพงกั้นโอบไว้อีกชั้นหนึ่งครับ
มาถึงสเปนทั้งที ถ้าไม่ได้พูดถึงกีฬาประจำชาติอย่างการสู้วัวกระทิงก็กระไรอยู่ ความจริงตั้งใจจะพูดถึงตั้งแต่เมืองแรก ๆ แล้วหล่ะครับ แต่ที่ยกยอดมาไว้ในบทสุดท้าย ก็เพราะกีฬาประเภทนี้มีพัฒนาการก้าวสำคัญเกิดขึ้นที่นี่ครับ
แรกเริ่มเดิมทีนักสู้วัวหรือมาร์ทาดอร์จะนั่งอยู่บนหลังม้า จนกระทั่งราวศตวรรษที่ 18 นักสู้วัวชาวรอนดาชื่อ ฟรานเซสโก โรเมโร และ เปโดร โรเมโร ได้เป็นผู้ริเริ่มให้การสู้วัวเป็นอาชีพขึ้นมา โดยมีการปรับเปลี่ยนเป็นยืนสู้วัวอยู่บนพื้นดินแทน เขาเป็นผู้คิดใช้เสื้อคลุมสีแดงมาล่อวัว ตลอดชีวิตของพวกเขาได้อุทิศให้กับการสู้ และการฝึกนักสู้วัวจนได้รับการยกย่อง ว่าเป็นบิดาแห่งกีฬาสู้วัวกระทิงยุคใหม่ของสเปนครับ
ในบริเวณฝั่งเมืองใหม่ใกล้ ๆ กันกับสะพาน Puente Nouvo มีสนามกีฬาสู้วัวกระทิงตั้งอยู่ เห็นเขาบอกว่าสนามแห่งนี้เป็นสนามที่สวยที่สุดในสเปน เพราะมีฐานและเสาลูกกรงรอบทำจากหินล้วน แต่ว่าพวกผมก็ไม่ได้เข้าไปชมข้างในกันหรอกนะครับ ได้แต่เดินผ่าน ๆ เพราะแดดร้อน แล้วพากันหลบเข้าไปนั่งเล่นอยู่ในสวนสาธารณะใกล้ ๆ นั้นแทน ภายในสวนแห่งนี้มีอาณาบริเวณร่มรื่นมากแล้วก็มีรูปหล่อโลหะของบรรดานักสู้วัวกระทิงคนดังในประวัติศาสตร์ตั้งอยู่ แน่นอนว่าต้องมีสองคนที่ผมได้กล่าวถึงไปแล้วรวมอยู่ด้วยครับ
ระเบียงชมวิวที่ทำยื่นออกไปในอากาศ
ด้านหลังของสวนแห่งนี้ประชิดติดขอบผา มีจุดชมวิวที่ทำเป็นระเบียงยื่นเลยออกไปกลางอากาศ สำหรับนักท่องเที่ยวเดินออกไปให้ใจหายเล่น ผมเองไปยืนดูวิวอยู่ตรงนั้นได้แค่แป๊บเดียวก็ต้องถอยออกมา เพราะมันทั้งสูงและเสียวจนแข้งขาอ่อนไปหมด หลังจากเดินเที่ยวมาค่อนบ่ายทั้งเหนื่อยและหิว ก็พอดีกับที่สายตาเหลือบไปเห็นสิ่งหนึ่งที่คุ้นเคย 'แม็คโดนัลด์' ไงครับ และแล้วก็เกิดเรื่องตื่นเต้นขึ้นจนได้
แต่ก่อนอื่นขอเล่าเรื่องความประทับใจเล็ก ๆ ก่อนนะครับ กล่าวคือขณะที่กำลังรอคิวจะสั่งอาหารอยู่นั่นเอง ก็มีเด็กอนุบาลตัวเล็ก ๆ เข้ามาเป็นกลุ่มใหญ่ พากันส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวล้อมเคาท์เตอร์เต็มไปหมด เมื่อพนักงานหันมากำลังตั้งท่าจะรับออร์เดอร์จากเด็ก ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งยืนอยู่ตรงนั้นบอกเขาไปประมาณว่า เด็กมาทีหลังพร้อมทั้งชี้มือมาทางผมเป็นนัยว่าคนนี้มาก่อน ตรงนี้อยากจะขอชมเชยเขาเหลือเกินครับว่าเป็นสิ่งที่ดีมาก ที่รู้จักปลูกฝังให้คนของเขามีระเบียบวินัยตั้งแต่ยังเล็ก แม้มันจะเป็นเพียงสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ตามที
เรื่องการต่อแถวเข้าคิวทำธุระหรือซื้อของนั้น จากประสพการณ์ตรงของผมเองคิดว่า ชนชาติที่มีมารยาทในด้านนี้ค่อนข้างแย่ก็คือ อินเดีย จีน เกาหลี แล้วก็ไทยครับ แล้วก็จะเป็นกับผู้หญิงเสียเป็นส่วนใหญ่ ซึ่งจะเพราะอะไรผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ถึงตรงนี้หลายคนอาจจะแย้งขึ้นมาว่า ผมอาจจะลำเอียงหรือมีอคติทางเพศและเชื้อชาติ ยังไงก็หาทางพิสูจน์กันเอาเองนะครับ จะลองจดดูเป็นสถิติเอาไว้ก็ได้ หากได้ข้อมูลอะไรที่สามารถหักล้างกันได้ ผมก็พร้อมและน้อมรับเสมอครับ
บ้านเรือนบางส่วนที่ตั้งอยู่ริมเชิงผาเมื่อมองลงไปจากด้านบน
เอาหล่ะครับนอกเรื่องไปเสียไกล เรามาเข้าเรื่องกันต่อเลยดีกว่า ขณะที่ยืนรอจะสั่งอาหารนั้นเอง ผมรู้สึกว่ามีเด็กผู้ชายอายุอานามน่าจะไม่เกิน 13 ปี กำลังมองมาทางผมด้วยความสนใจ ตอนแรกก็ยังไม่แน่ใจนักและนึกว่าคิดไปเอง จนมาแน่ใจเมื่อเพื่อนผมสะกิดบอกว่าเด็กคนนั้นมองอยู่จริง ๆ หลังจากกินเสร็จแล้วผมก็ไปเข้าห้องน้ำ เด็กคนเดิมคนนี้ก็วิ่งตามเข้ามาแล้วถามผมว่า "เป็นคนญี่ปุ่นหรือเปล่า" ผมก็ตอบปฏิเสธไปว่า "ไม่ใช่" พลางคิดในใจว่า 'ชะรอยไอ้เด็กคนนี้สงสัยจะดูหนัง AV เย๊อะเสียจนฝังใจอะไรกับคนญี่ปุ่นแน่ ๆ' หลังจากยืนคุยไปได้สักพักพอเห็นผมไม่มีท่าทีตอบสนองใด ๆ เขาก็เลยขอตัวเดินจากไป เฮ้อ! เกือบไปแล้วสิครับ เกือบโดนซิวเข้าตะรางฐานพรากผู้เยาว์เสียแล้ว
เย็นนี้ได้มีโอกาสชิมอาหารทะเลสไตล์เมดิเตอร์เรเนียน เป็นจานลวกง่าย ๆ กินแกล้มกับไวน์ แต่น่าเสียดายดันโรยเกลือมาเสียเค็มปี๋ ยังนึกอยู่เลยครับว่าถ้ามีน้ำจิ้มสามรสคงจะอร่อยกว่านี้ พวกเรานั่งกินกันไปคุยกันไปจนชักจะออกรส และดูท่าว่าจะเสียงดังเกินไปซักหน่อย สังเกตได้จากอาการโต๊ะข้าง ๆ ที่คอยหันมามองเชิงตำหนิอยู่เป็นระยะ ถึงตอนนี้แต่ละคนเมากรึ่มจนได้ที่ คงไม่มีใครฟังใครแล้วหล่ะครับ
คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายของที่นี่และเป็นทริปสุดท้ายของผมในยุโรป วันถัดมาพวกเราขับรถตรงสู่เซบีญ่าโดยไม่แวะที่ไหนอีก คุณแม่ยังคงพูดจ้อไปเรื่อยเปื่อยเหมือนเดิมซึ่งก็ไม่มีใครซีเรียสอะไรแล้ว เมื่อถึงเซบีญ่าเราก็ตรงดิ่งสู่สนามบินแล้วเอาเธอไปคืนพร้อมรถที่นั่น จากนั้นก็หอบกระเป๋าขึ้นเครื่องบินกลับอัมสเตอร์ดัมทันที
ใต้สะพานเหนือช่องโค้งมีห้องที่ในสมัยก่อนใช้คุมขังนักโทษคดีอุกฉกรรจ์
แล้วก็เหมือนเคยครับ กับระยะเวลาสองชั่วโมงกว่าที่ต้องนั่งทนเขย่าโขยกไปตลอด สอบถามพวกพี่ ๆ เขาก็บอกว่าเป็นเพราะบินไม่สูงมากเครื่องเลยสั่นแบบนี้ ดูคนอื่น ๆ เขาก็ทำหน้าเฉยเหมือนเป็นเรื่องปกติ เลยทำให้ผมค่อยคลายความกังวลลงหน่อย
เมื่อถึงอัมสเตอร์ดัมทุกอย่างก็กลับเข้าสู่สภาวะปกติ พวกพี่ ๆ ไปทำงานกันส่วนผมก็พักผ่อนเอาแรงอีกสองวันก่อนเดินทางกลับ และแล้วก็มาถึงบทส่งท้ายเสียทีนะครับสำหรับทริปแรก ขอบคุณทุกคนที่ได้ติดตามอ่านเรื่อยมา การเดินทางไกลแต่ละครั้งมักจะมีเรื่องราวรายทางให้ได้เก็บเกี่ยวเป็นประสพการณ์เสมอ หวังเป็นอย่างยิ่งว่าเรื่องราวของผมที่ได้นำเสนอไป จะเป็นตัวช่วยจุดประกายหรือเปิดโลกทัศน์ให้ใครต่อใครอีกหลายคน และหากว่าจะมีโอกาสกันสักครั้งก็อยากให้ลองจัดทริปไปกันเองดูนะครับ แล้วคุณจะรู้ว่ามันไม่ยากเลย ในยุคแห่งการสื่อสารไร้พรมแดนอย่างทุกวันนี้ ขอให้ทุกคนโชคดี สวัสดีครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น